Nasreddin Hoca'nın saliha bir kadın olan hanımı ölmüş. Defnetmişler. Hayat devam ediyor, herkes işinde, gücünde. Bir ay sonra Hoca'nın eşeği de ölmüş. Hoca bayağı sıkılmış, mahzun olmuş. Bir gün çok düşünceli olduğunu gören arkadaşları;

- "Hocam kaç gündür seni üzüntülü görüyoruz, nedendir?" demişler.

- "Eşeğimin öldüğüne üzülüyorum," demiş

- "Hocam, hanımın öldüğünde bile bu kadar üzülmemiştin!" demişler.

- "Hanımım öldüğünde daha cenaze akşamından eş-dost hepiniz bana, 'Hocam üzülme, ondan daha iyisini bulur seni evlendiririz' diyordunuz. Eşeğim öleli bir ay oldu. Hiç biriniz çıkıp da, 'Hocam üzülme sana daha iyi bir eşek alırız' demediniz.